Nunha situación dada o teu campo de acción está determinado
por unhas restricións contextuais específicas. É moi doado
que estas restricións sexan producidas historicamente, servindo
uns intereses determinados. Como alguén que traballa co
ruído e a improvisación e que grava discos a miúdo (moitas
veces colectivamente) atópome pensando en cales son as
limitacións conceptuais e ideolóxicas na gravación de discos.
Isto non se pode respostar sen tratar o tema da propiedade
intelectual e o que isto implica: a autoría, unha delimitación
clara do que é a obra e do que non o é, e a separación entre
produtor e consumidor.
A propiedade intelectual medrou de man do capitalismo
como unha maneira de mercantilizar o intanxible, o indefinible,
o elusivo… como unha maneira de domar a cultura para
limitala, estabilizala e ser capaz de darlle un valor.
Calquera clasificación ou categorización funciona como
maneira de acadar dominio e control social. Mais cando
penso na improvisación penso nela como liquidez elusiva,
na xerga de Duchamp e Bergson, como algo referido ás
“pasaxes” máis que ás “paradas”.
Nun concerto de música improvisada, un produce un son
sen saber o que os outros farán con el. Por suposto, un é
consciente de con quen está a tocar mais basicamente
está aberto a todo. Por que debería ser distinto cando
grava un disco?
Alguén mencionou a palabra plaxio mais isto non é máis
ca unha falacia capitalista.
Como dixo o conde de Lautréamont, o plaxio é necesario.
Onde queira que unha persoa toma algo e úsao noutro
contexto, isto conleva sempre un certo nivel de creatividade.
Non quero establecer xerarquías entre distintos niveis
de creatividade. Non inventei nada. Todo o que fixen foi
coller algo doutro lado, e pensar nisto como roubo é
aplicar a lóxica da policía, que é basicamente o que fai
a noción de autoría.
O ruído é o ollo do cu da cultura onde todo é posible,
trátase da falla de respecto, non so ás anteriores
formas de facer música, senón tamén da falla
de respecto ao contexto co que estás a traballar
e as diferentes formas nas que este contexto
pode tratar de normalizar ou domar o potencial
desta práctica e a túa propia creatividade.
Anti-copyright